استرس اکسیداتیو - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
استرس اکسیداتیو (انگلیسی: Oxidative stress) بازتابدهندهٔ عدم تعادل میان تظاهرات سیستماتیک «گونههای فعال (واکنشپذیر) اکسیژن» (ROS) و توانایی یک سیستم زیستی در خنثی سازی و مهار میانجیهای سمی آن یا ترمیم آسیبهای وارده است. هرگونه آشفتگی و اختلال در وضعیت طبیعی اکسیداسیون-احیا (ریداکس)، از طریق تولید پراکسید و رادیکالهای آزاد، منجر به تولید اثرات سمی و آسیب به تمامی اجزاء و ساختارهای درونسلولی، از جمله پروتئینها، لیپید و دیانای میگردد.